Poke-Mystery

Wyglądało dziwnie, więc musiałem to sprawdzić, ale miałem dysonans (taaa, zawaliste słowo). Zastanawiałem się, czy nie warto by pobiec za pokemonami, ale postanowiłem dać upust swojej wrodzonej ciekawości, i ruszyłem w stronę przeciwną do tej, z której uciekały Stantlery. Biegłem wolnym truchtem, ale po krótkiej chwili obejrzałem się za siebie, i dostrzegłem, że mój pokemon zostaje w tyle, więc... jakby nie było, zostawić go przecież nie mogłem, więc zawróciłem się, złapałem go na ręce, po czym ruszyliśmy po raz kolejny w stronę "czegoś". Nie wiedziałem, co może to być, więc starałem się poruszać po cichu, i w bezpiecznym dystansie, tuż przy linii drzew. Ukryłem się wraz ze swoim pokemonem w krzakach, po czym starałem się dostrzec źródło strachu pokemonów. To musiało być coś czadowego!

Przerażony? No nieźle, to musiało rzeczywiście być chore, skoro taki hardkor jak ja doznałem szoku. Mniejsza z tym, jakiś pokemon polizał mnie po szyi. Miałem ochotę zwrócić dzisiejsze śniadanie, ale przecież nie mogłem tak zrobić. Spotkałem właśnie kogoś szalonego - może uda się z nim zakumplować... No cóż, zagryzłem wargi, po czym wyszedłem z krzaków z moim pokemonem na ramieniu. Zmierzyłem mężczyznę wzrokiem, po czym ściągnąłem przemówiłem, starając się zachować spokojny ton:
-Hail! -moje usta wykrzywiły się w sztucznym uśmiechu -Jestem Mav! A to mój Cyndaquil...
Po krótkiej chwili kontynuowałem.
-Widzę że ty też masz niezłą kompanię...

Uniosłem wyżej jedną brew, spoglądając na chłopaka. A więc kamień przywoływał pokemony typu duch, hm? Wiedziałem więc, co zrobię. Spojrzałem na swojego małego podopiecznego, po czym kiwnąłem głową. Sięgnąłem na plecy, po czym zdjąłem z nich gitarę, i krzyknąłem:
-Damy czadu! -krzycząc to, zacząłem grać jakąś ostrą piosenkę, a po chwili zwróciłem się do chłopaka -Walczyć nie chcę, bo wydajesz się być w porządku!
No cóż, nie wiedziałem jaka będzie jego reakcja, ale zawsze z takimi ludźmi warto spróbować rozwiązać problem pokojowo. Jak pójdzie tym razem - nie wiedziałem.

Przestałem grać na gitarze, i spojrzałem się uważniej na mężczyznę. To, co tutaj widziałem było lekko dziwne, ale cóż poradzić. Są różni ludzie.
-Na pewno wszystko w porządku? -powiedziałem, ponownie unosząc jedną brew do góry -Chyba nic tu po mnie...
Po tych słowach, wyciągnąłem jeszcze swój Pokedex, i przeskanowałem obecne tam Pokemony, jak i przy okazji swojego, po czym obróciłem się na pięcie, i ruszyłem powoli w kierunku wyjścia z lasku. Najwidoczniej mężczyzna chciał zostać sam, więc tylko mu zawadzałem.
-Żegnaj! -rzuciłem jeszcze, obracając głowę w jego kierunku.