Poke-Mystery

Mała uwaga. Nie pisz że coś widzisz, lub że coś zrobiłeś. To zależy od woli MG. Równie dobrze mogłem napisać że nie doszedłeś do końca miasto bo zaatakowali cię źli ninja...

Doszedłeś na obrzeża miasto, lecz nagle coś przykuło twoją uwagę. Na ławce siedział stary mężczyzna z długą siwą brodą. Ubrany  był w garnitur, na jego oczach znajdowały się okulary za którymi widać było łzy. W ręku trzymał mokrą już od łez chustkę. Obok niego na ławce leżał pusty i otwary poke ball. Jedyne co słyszałeś to szlochanie, a czasami ukryte pośród szlochów słowa mówione same do siebie. Widok ten sprawił iż całe miasto nagle spochmurniało w twoich oczach... Poczułeś się przygnębiony.

- Ja... Ja... Ja... zawiodłem...Niegdyś byłem członkiem policji pokemon, a teraz? Teraz jestem nikim. Zawiodłem go... i teraz.... zostałem sam, całkiem sam. On by mnie nie zawiódł. A ja? Po tylu latach, stchórzyłem... Zabrali mi go.... na zawsze. - Wszystkie słowa mężczyzna mówił przez łzy, widać że nie chciał tego mówić, ale był tak przygnębiony że nie robiło mu to ostatecznie różnicy. Jego słowa były urywkowe. Niewiele można było zrozumieć z tego bełkotu. Co raz bardziej twoją uwagę przykuwał pusty ball, na który zresztą co jakiś czas spoglądał starzec, jednakże niebawem wrócił do swoich zapłakanych wyznań.
- Znałem go od dzieciństwa, wiele razy mnie uratował. A kiedy on mnie potrzebował... zawiodłem. Nigdy sobie tego nie daruję. Nigdy! Jak do tego mogło dojść. - Jego płacz zamienił się w niemalże histerie.

W końcu udało mu się na chwilę powstrzymać łzy.
- Dobrze, jestem emerytowanym członkiem służb specjalnych Unova. Jednakże wplatałem się w pewne przekręty Teamu Plasma i teraz... - Mężczyzna znowu zaczął płakać. - Teraz już go nie ma. - W czasie walki z nimi po tylu latach, popełniłem błąd i mój Alakazam został ciężko ranny. Porwali go, a ja zawahałem się, bałem się go uratować. Spanikowałem i uciekłem, pobiegłem na pomoc. Zanim oni dotarli mój pokemon umarł.... Mogłem go uratować gdybym wtedy nie stchórzył. Znałem go od wielu lat, on, on nigdy by mnie nie zawiódł. A ja? Bałem się o własne życie, a teraz zostałem sam. On zawsze był blisko mnie, wtedy kiedy umarła moja żona, wiele razy w czasie misji ryzykowałeś własne zdrowie, a nawet życie. On pierwszy raz potrzebował pomocy, a wówczas ja, przestraszyłem się. Sam powinienem był go ratować. Gdyby nie to... on dalej byłby wśród nas... - Mężczyzna zalał się łzami.

- Złapiesz Alakazama? Chłopcze czy ty masz pojęcie co to mówisz. Po za tym nie chcę nowego pokemona, z tym byłem związany przez prawie pięćdziesiąt lat, za dwa dni miała być nasza rocznica. Proszę cię zostaw mnie samego. Nie mam ochoty na rozmowę. - Mężczyzna z trudem wstał i z płaczem pomaszerował kilka kroków do przodu. Kiedy tylko zniknął za następną przecznicą usłyszałeś strzał pistoletu. Nie był to dobry znak. Przeraziłeś się. Na twoim ciele pojawiła się gęsia skórka. Zesztywniałeś. Chciałeś iść pomóc, ale coś nie pozwalało ci się tam zbliżyć. Był to strach... dokładnie coś takiego, co wcześniej spotkało starca.

Taka mała uwaga. Pisz dłuższe posty... Bo to zwykle gracz pisze więcej od MG, a jak nie to przynajmniej w podobnych ilościach, a tu nawet nie ma porównania.

***

Zanim tam doszedłeś nikogo już nie było. Została tylko plama krwi na chodniku, a tak to nic, cisza. Zero życia. Słychać było tylko odgłos jakiejś ciężarówki na równoległej drodze, a tak to nic innego. Poczułeś nie tylko lęk, ale i smutek. Wtem nagle poczułeś że nie jesteś sam. Odwróciłeś się, a tam stał jeden z członków Teamu Plasma, a w jego ręku znajdował się Poke Ball.
- Czego tu szukasz mały. Uciekaj stąd, albo zaraz stanie ci się małe kuku. - Był to wysoki, ale przygarbiony chłopak, do tego bardzo chudy. Miał rude włosy, a na twarzy znajdowało się pełno piegów.
- Ogłuchłeś? Wynoś się stąd! - Zaczął krzyczeć i ściskał swoją poke piłkę co raz mocniej.

- Hah... jesteś żałosny. Co to za straszliwego pokemona tam masz? Togepi? Wiesz co mnie obchodzi mnie to. Możesz już się poddać. Naprzód. - Rzucił przed siebie Poke Ball z którego wyszedł taki pokemon:



- To jak jesteś gotowy na porażkę, chłopczyku? - Ucichł, lecz po chwili dodał.
- Koffing trujący gaz, a następnie akcja. - Po chwili gaz pochłonął cały obszar, nic nie widziałeś. Ponadto było ci ciężko oddychać. Nagle otrzymałeś potężny cios w brzuch. Twój poke ball odleciał na jakieś pięć metrów od ciebie. Leżałeś obolały na ziemi, a nad tobą lewitowal trujący stwór.
- I co? To już koniec? - Dodał trener.

Nie zdołałeś nawet zbliżyć się do poke piłki. Kiedy otrzymałeś kolejny cios od pokemona typu trującego.
- Masz dosyć mały? - Na jego ustach pojawił się szaleńczy uśmiech.
- Wiesz co ci powiem? Nie mam czasu na takiego frajera jak ty. Ale mam pewną koncepcję. Koffinf użyj Smogu.
- Stwór wypuścił chmary czarnego dymu od którego aż zakręciło ci się w głowie... Zanim jednak na dobre straciłeś przytomność udało ci się chwycić twoją poke kulę. Jednak na próżno, zemdlałeś. Kiedy się obudziłeś znajdowałeś się na jakimś wysypisku, w ręku dalej miałeś "domek" swojego pokemona.